Λένε πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει ένας γονιός το παιδί του. Αυτό θα το επιβεβαίωνε και η Νίκη*, η οποία το περασμένο Φθινόπωρο βίωσε την τραυματική απώλεια του μικρού της γιου Αρσένη. Σε ηλικία μόλις 7 ημερών… 

Η εγκυμοσύνη της δεν ήταν σχεδιασμένη, και όταν έμαθε πως ο πατέρας του παιδιού της φυλακίστηκε στο εξωτερικό για 3 χρόνια, απελπίστηκε και αποφάσισε να προχωρήσει σε έκτρωση. Όμως, ως εκ θαύματος, και οι δύο απόπειρες απέτυχαν και έτσι, όταν ήρθε την πρώτη φορά σε επαφή με το Hope Center, είχε πάρει πλέον την απόφαση να κρατήσει το μωρό. 

Το ταξίδι της κύησης είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Η πρώτη «φουρτούνα» ήρθε με τον πρώτο υπέρηχο, στον οποίο φάνηκε ότι το έμβρυο είχε υψηλές πιθανότητες να πάσχει από σύνδρομο Down -μια είδηση, που καταρράκωσε ψυχολογικά τη Νίκη. Ως Hope Center ήμασταν συνέχεια μαζί της, θέλοντάς της να της προσφέρουμε ένα μέρος, στο οποίο θα ένιωθε ασφάλεια και στήριξη σε ό,τι και αν αποφάσιζε. Ύστερα από πολλές συζητήσεις, και ενώ αρχικά δεν ήθελε να κάνει αμνιοπαρακέντηση, αποφάσισε στο τέλος ότι δεν θα άντεχε να μην ξέρει αν είχε κάτι το μωρό της και έτσι επέλεξε να την κάνει, αποφασίζοντας, ωστόσο, ότι αν το παιδί έπασχε από σύνδρομο Down, τότε θα προχωρούσε σε έκτρωση.  

Η απόφαση αυτή θα ήταν πολύ δύσκολη, ωστόσο, σταθήκαμε δίπλα της με σεβασμό και κατανόηση σε αυτό που περνούσε. Παράλληλα, τη βοηθήσαμε στη διερμηνεία σε κάθε εξέταση, καθότι δεν μιλούσε ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Τελικά, τα νέα ήταν ανατρεπτικά θετικά και οι εξετάσεις έδειξαν πως το μωρό δεν είχε κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία. Όλοι μας ευχαριστούσαμε τον Θεό και ειδικά η Νίκη που η χαρά της ήταν απερίγραπτη. 

Η χαρά της όμως, δεν διήρκησε για πολύ, αφού οι επόμενες εξετάσεις τής επιφύλασσαν μια δυσάρεστη έκπληξη: το μωρό είχε μια σπάνια, σοβαρή ανωμαλία στην καρδιά του, που ενδεχομένως να θεραπευόταν με χειρουργείο μετά τον τοκετό, αλλά δεν ήταν σίγουρο. Η Νίκη αντιμετώπισε τα νέα με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και ελπίδα ότι ο μικρός θα κατάφερνε να κερδίσει τη μεγάλη μάχη, και εμείς από την πλευρά μας στεκόμασταν δίπλα της με πολύ αγάπη.  

Στις 6 Σεπτεμβρίου, «έσπασαν τα νερά» της Νίκης και μαζί με τη συνοδεία ενός μέλους της ομάδας μας μπήκε μέσα για τη συμφωνημένη καισαρική, ώστε να μην στρεσαριστεί το μωρό. Η μητέρα κράτησε στην αγκαλιά της το μωρό μονάχα για ένα λεπτό και έπειτα της το πήραν για να διακομιστεί στο «Παίδων».  

Με το που έλαβε εξιτήριο, η Νίκη μάς ζήτησε να τη συνοδεύσουμε στο «Παίδων». Παρόλο που οι επισκέψεις δεν επιτρέπονταν λόγω της κρίσιμης κατάστασης αλλά και του covid-19, πήγαμε μαζί της. Ήταν πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο για εκείνη να βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά από το μωρό της και να μη μπορεί να το δει. Σε αυτό το διάστημα, η ομάδα μας βρισκόταν σε καθημερινή επαφή με τους γιατρούς, μεταφέροντας τα νέα του μωρού στη μητέρα. Η κατάσταση δυστυχώς χειροτέρεψε και σε μία εβδομάδα ο μικρός Αρσένης «έφυγε». Η Νίκη γέμισε πόνο και θλίψη... Σε λίγες μέρες, ανεβήκαμε μαζί της πάλι παρέα τα σκαλιά του «Παίδων» για να αντικρύσει το αγοράκι της για δεύτερη αλλά ταυτόχρονα τελευταία φορά. Αν και η κατάσταση προχώρησε στο αναμενόμενο, το σοκ ήταν τεράστιο και για εμάς.  

Μετά τον θάνατο του μωρού της, η Νίκη άρχισε να κάνει πολλές καταχρήσεις. Εκτός από θρήνο, έλεγε πως αισθανόταν και μεγάλη κοινωνική ντροπή και φόβο για τα σχόλια της γειτονιάς. Εντωμεταξύ, σε αυτή την κατάσταση, έπρεπε να οργανώσει και την κηδεία του μωρού της, το οποίο φάνταζε «βουνό» και για αυτό αναλάβαμε όλα τα διαδικαστικά, αφήνοντάς της χρόνο να συνειδητοποιήσει όλα όσα είχαν συμβεί. Λίγες μέρες αργότερα έγινε η κηδεία του. Παρευρέθηκαν μόλις λίγοι φίλοι και η ομάδα του Hope Center.  

Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες κύλισαν δύσκολα… Κρατούσαμε συστηματική επαφή με την Νίκη για να βεβαιωνόμαστε ότι είναι καλά και χαιρόμασταν που και η ίδια είχε σταθερή επαφή μαζί μας. Μας έδειχνε ότι νιώθει ασφάλεια να μοιράζεται μαζί μας οτιδήποτε αισθάνεται και εμείς με τη σειρά μας είμασταν εκεί για να την ακούμε. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να αποδεχτεί την κατάσταση και ακόμα περισσότερος μέχρι να ξαναβγεί από το σπίτι της και να φροντίσει τον εαυτό της. Οι επαφές μας, αν και δεν είναι πλέον τόσο συχνές, εξακολουθούν να είναι συστηματικές. Ο μικρός Αρσένης ήταν ένα γενναίο αγόρι, που πάλεψε σκληρά για τη ζωή του. Έτσι, θα το θυμόμαστε και θα τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.  

* το όνομα έχει αλλαχθεί για λόγους προστασίας