Happy Mother’s Day Mrs. Alky

About Author

Avatar photo

“Happy Mother’s Day Mrs. Alky”

Image

“Happy Mother’s Day Mrs. Alky”

An interview with the ‘mother’ of Hellenic Ministries, on the occasion of Mother's Day

It’s fair to say that Alky Macris is the ‘mother’ of Hellenic Ministries, for she helped begin the organization in 1980 along with her husband, Costas Macris. In fact, she remains an active member of HM to this day. Thus, on the occasion of Mother's Day, we as members of the HM family want to say “thank you” and to wish Alky a "Happy and Blessed Mother’s Day!"

Mrs. Alky was hesitant when first asked for an interview; she doesn’t seek publicity, and she repeatedly stated she would only do so “if God was to be glorified through her". This reaction, this hesitation—a sign of obedience to the Lord whom she has faithfully served for many years— reveals her genuine spirit. It’s the same spirit of obedience that led her and Costas to the jungles of Irian Jaya, Indonesia in the early 1960s. For sixteen years the Macris family lived in the harsh jungle environment as they shared God's love to cannibal tribes. These days, the suitcases of her mind are filled with memories of challenges, unique experiences, moments of joy and agony, but above all confidence in God in all things.

The following is the interview she gave us. We learn how she stood with all her might on her husband’s side, and also raised six children to develop a deep love for the Lord and for the people around them.

Mrs. Alky, what was the guidance and the reassurance you had inside you when you went as a missionary to the jungles of Irian Jaya?

The call to go to Irian Jaya was first felt by Costas during his studies at Canada’s Bible College, and while we were in a relationship. He was sure he wanted to go, and for two years he tried to convince me through letters. But I told him that I did not feel like him and that I could not follow him unless God called me, too. Eventually, we got engaged and I agreed to go to the same Bible College to see if God would give me the same calling; otherwise we would break up. It is impressive that while I was there, the same speaker through whom the Holy Spirit had ‘lit the flame’ in Costas to become a missionary, came again to speak. His message about how he preached in China and how the Communists took his child for six years, shocked me. It was the first move of the Holy Spirit that made me start thinking about becoming a missionary. Then some time passed, and I became very ill, so that I thought I would die. At that moment I said to God: "Lord, if you give me my life, I will go to the mission field." And that’s what happened.

Placeholder

You went to the mission field with a 6-month-old baby. How difficult was this phase?

Until you start and leave, there are many obstacles from the enemy which you have to overcome. But once you make the decision to do something for the Lord, you go ahead and the Lord encourages you along the way.

"Once you make the decision to do something for the Lord, you go ahead and the Lord encourages you along the way"

Looking back, do you think that when you left for the field you had the right expectations of what was waiting for you?

When we got there things were more civilized than we expected. At first, we thought we would live in a hut like the locals did, and I remember telling Costas that when we arrived I would like him to build me a nice, big window. But eventually the missionaries were able to order materials from Australia, so for example we even had a sink!

What was the weather like in the jungle?

It was terribly hot and I could not get out of the house. It also rained every day or every night, or both, for about half an hour. When it stopped, the atmosphere was clear and everything was very nice, washed and fresh. On the contrary, in the mountains, it was dark and so cold that I hesitated many times to even take a bath, because I would freeze.

What helped you to cope with the difficult conditions?

When you are there you realize that you can do nothing but believe in the Lord and wait only for Him in various phases. For example, because there were no roads in the jungle we were forced to get on the plane for our needs, such as to buy basic necessities, to take our child to the doctor, or to take him to school. Once we stepped into the plane we were in God's hands! I remember once saying to myself that if this plane crashed, I would rather be in the mountains than in the jungle; in the jungle mosquitoes would eat me, while in the mountains something could be done and I could be saved. [laughs…]

Also, Costas’s character helped me a lot, as he had many talents. He looked ahead and could see the blessings, and with them God gave him the faith. I, on the other hand, was always a follower, but I had the same goal with him: to help people.

"When you are there, you realize that you can do nothing but believe in the Lord and wait only from Him in various phases"

You gave birth to 5 of your 6 children while you were in the jungle. How was the experience?

Haris was born on a pedestal with an aluminum roof. Then a small hospital was built, in which I gave birth to my other children. My most difficult birth was Neil’s. I was bleeding too much and the doctor did not know if the baby would be born alive. Normally, I had to have a cesarean section, but we could not be transported to the other side of the island. At that stage, we had nowhere else to go, so we trusted the Lord once again even though the child was born with great difficulty.

What were your biggest worries as a mother as you raised your children in the jungle?

Most of the missionaries had a hard time when we had to leave our children at boarding school, beginning at the age of six. The school was was an hour away by air. Of course, it helped that we were all missionaries in the same phase, as well as the fact that our children were taught the principles of the gospel there.

Another concern was that the children should not approach the river, as it had crocodiles and snakes. For this reason, we had forbidden them to go there. One of my sons still remembers the spanks from his father when he escaped and went there! [laughs ..] There were also wild boars and lots of mosquitoes! Another thing I was worried about was the contagious skin conditions that the local children had, because my children played with them. God, however, took over and protected us from all this.

Placeholder

Were there times when you were alone with the children?

Especially in the beginning, Costas traveled a lot to find villages for evangelism. His longest trip lasted 2 weeks! So, I was alone several times with the kids and I did not like that. I was not afraid of the locals, as I left my door open almost always, but I was worried about my responsibility for the family. The good news was that we had brought a small community of young believers from the mountains to help us. Later I got a local young boy as an assistant, who lived with us for a long time and I even trusted him to take care of my children.

Have you ever felt lonely?

The interdependence we had with the other missionaries made us feel like family. Every morning we all checked-in by radio (the wireless) to say if we were well, and if there were any disturbances or any health problems. Then we prayed together, or asked for help from doctors or pilots.

However, there were times, like the holidays, when I missed my parents. I missed the church so much… How I longed to hear western hymns! I remember sometimes going to the runway, looking in the direction of the planes and saying, “Yes, that's where civilization is!” [laughs…]

"I remember sometimes going to the runway, looking in the direction of the planes and saying, ”Yes, that's where civilization is!"

However, because I had Costas and my family, I did not feel lonely. After all, there was always a lot of work to be done, such as baking bread or boiling water to make it drinkable, taking care of the babies, serving souls, or hosting a visitor. In fact, hospitality is my gift and I am blessed through it. Also, once the governor of the island came to visit and I remember how many preparations we made for the food and desserts, as well as to clean the area!

When your husband was involved in dangerous ventures, where did you base your hope?

In difficult times, I trusted the Lord. I was held by prayer and faith in Him. I didn’t have anyone else to support me, like my mother. I could not even ask her to pray for me!

I still remember the first time we went to the new station in the mountains. It was a Saturday night when the planes did not fly. Johnathan was a few months old and started vomiting one time after the other. I can’t forget the horror I felt, since I was a fresh mom and I counted that he vomited eleven times. Having no help, Costas and I fell on our knees and prayed. The next day, Sunday dawned and the child was well. When you have nothing else to do, you pray. God took care of this as well as many other things.

Of course, not everything was easy, as there were pilots involved in accidents, and there were some women left alone because their husbands were killed by locals.

What did you do when you disagreed with your husband's decision?

It depended on the occasion. There were times when, before taking a step, we both expected to have peace and guidance in our hearts. Other times, however, Costas made a decision and I followed him, because I did not want to stop him from going where the Lord was leading him. For me the important question was this: what is in the best interest of the Lord’s work?

How did you feel when you decided to return to Greece?

When Costas left the jungle in a hurry to have surgery in America, I was in a difficult psychological state and I was suffering from depression. I think it was a lot of fatigue and so I had to take medication. After Costas’s operation, the doctors told him he could not return to the jungles and then we decided to come to Greece. When we came here, I asked God to keep me from being depressed again and indeed He has kept me going ever since.

What thoughts went through your mind during the period when your husband was likely to be imprisoned?

We did not know what the Lord would allow, but God finally took care of it and Costas was proven to be innocent. He had decided that if he went to prison, he would write his autobiography. I, on the other hand, hurried to renew my car license so that if he went to prison, I could visit him. At the end, something good came out of it!

You managed to raise your children with a deep love for God. What advice would you give to a new mom?

As a mother I was more with our children in terms of time, but Costas led us spiritually as a family. Every night we had our time with the Lord. We read the Bible, sang hymns, and listened to Christian songs on the turntable. I also taught the children to memorize verses and at night I would sing hymns to them so they could fall asleep. I think they saw the overall behavior in the house. Also, what made them feel good was that we taught them to contribute to the ministry at an early age, for example instructing them to clean up the trash from an area.

What is your vision for HM?

My prayer is that every action of ours touches people, and that every New Testament and biography of Costas, which have been distributed all these years, will be read so that souls may be saved.

  • Placeholder
  • Placeholder
  • Placeholder
  • Placeholder
  • Placeholder
  • Placeholder

«Χρόνια Πολλά κ. Άλκη»

About Author

Avatar photo

«Χρόνια Πολλά κ. Άλκη»

Image

«Χρόνια Πολλά κ. Άλκη»

Συνέντευξη της "μητέρας" της ΕΙΕ με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας

Η Άλκη Μακρή είναι η "μαμά" της ΕΙΕ, καθώς το 1980 ο άνδρας της Κώστας Μακρής μαζί με εκείνη ίδρυσαν τον ιεραποστολικό Οργανισμό μας και μέχρι σήμερα παραμένει ενεργό μέλος του. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, μαζί με τη φυσική της οικογένεια, θέλουμε και εμείς, ως οικογένεια της ΕΙΕ να της πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και να της ευχηθούμε «Χρόνια Πολλά και ευλογημένα!».

Η κ. Άλκη ήταν διστακτική, όταν της ζητήσαμε να μας παραχωρήσει τη συνέντευξη, γιατί δεν επιθυμεί τη δημοσιότητα, και ανέφερε επανειλημμένως, πως θα συμφωνούσε «μόνο αν ήταν να δοξαστεί μέσα από αυτήν, ο Θεός». Αυτή η αντίδραση, αυτός ο δισταγμός, αυτός ο… «συμβιβασμός» ως ένδειξη υπακοής στον Κύριο που υπηρετεί πιστά τόσα χρόνια, φανέρωσε για ακόμα μια φορά το πνεύμα της. Είναι το ίδιο πνεύμα υπακοής, που την οδήγησε μαζί με τον άνδρα της στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 στη ζούγκλα της Παπούα - Νέας Γουινέας, προκειμένου να μεταφέρει το μήνυμα της αγάπης του Θεού στις ανθρωποφάγες φυλές. Με ένα μωρό 6 μηνών τότε στην αγκαλιά της, τον Ιωνάθαν, αψήφησε τις αντιξοότητες και έμεινε εκεί για 15 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτό μεγάλωσε κάτω από αντίξοες συνθήκες μαζί με τον σύζυγό της 6 παιδιά, γεμίζοντας τις βαλίτσες των αναμνήσεών τους με προκλήσεις, μοναδικές εμπειρίες, στιγμές χαράς και αγωνίας, μα πάνω από όλα με εμπιστοσύνη για το καθετί στον Θεό.

Σήμερα, αρκετά χρόνια μακριά από τις πρωτόγονες εκείνες συνθήκες και έχοντας κάνει πολύ δουλειά στον ιεραποστολικό αγρό, κατοικεί στο γεμάτο από αναμνήσεις σπιτικό της στην Αθήνα, έχοντας αποκτήσει παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα και συνεχίζει να έχει τον ίδιο πόθο στην καρδιά της: να γνωρίσουν οι Έλληνες τον Θεό ως προσωπικά τους Σωτήρα.

Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξη που μας παραχώρησε, υπό το πρίσμα της συζύγου που στάθηκε με όλες τις δυνάμεις της στο πλευρό του άνδρα της και της μητέρας που μεγάλωσε 6 παιδιά, τα οποία απέκτησαν βαθιά αγάπη για τον Κύριο και τους ανθρώπους γύρω τους:

Κα. Άλκη ποια ήταν η οδηγία και η βεβαίωση που είχατε μέσα σας για να πάτε ως ιεραπόστολος στις ζούγκλες της Παπούα – Νέας Γουινέας;

Την κλήση για να πάμε στην Παπούα – Νέα Γουινέα την απέκτησε πρώτα ο Κώστας κατά τη διάρκεια των σπουδών του σε Βιβλικό Κολλέγιο του Καναδά και ενώ βρισκόμασταν σε σχέση. Ήταν σίγουρος ότι ήθελε να πάει και για δύο χρόνια προσπαθούσε να με πείσει μέσα από γράμματα. Όμως, εγώ του είπα πως δεν αισθανόμουν όπως εκείνος και πως δεν θα μπορούσα να τον ακολουθήσω, αν δεν με καλούσε και εμένα ο Θεός. Τελικά αρραβωνιαστήκαμε και συμφωνήσαμε να πάω και εγώ στο ίδιο Βιβλικό για να δούμε, αν ο Θεός θα μου έδινε την ίδια κλήση, διαφορετικά θα χωρίζαμε. Είναι εντυπωσιακό, ότι όσο ήμουν εκεί, ήρθε να μιλήσει ξανά ο ίδιος ομιλητής μέσω του οποίου το Άγιο Πνεύμα είχε «ανάψει» τη φλόγα στον Κώστα για να γίνει ιεραπόστολος. Το μήνυμά του για το πώς ευαγγέλιζε στην Κίνα και του πήραν οι Κομμουνιστές το παιδί για 6 χρόνια, με συντάραξε. Ήταν η πρώτη κίνηση του Αγίου Πνεύματος για να αρχίσω να σκέφτομαι να γίνω ιεραπόστολος. Κατόπιν πέρασε λίγος καιρός και αρρώστησα πολύ βαριά, που νόμιζα ότι θα πέθαινα. Εκείνη τη στιγμή είπα στον Θεό: «Κύριε, αν μου δώσεις τη ζωή μου, θα πάω στον ιεραποστολικό αγρό». Έτσι και έγινε.

Ξεκινήσατε να πάτε στον ιεραποστολικό αγρό μαζί με ένα μωρό 6 μηνών. Πόσο δύσκολη ήταν αυτή η φάση;

Ώσπου να ξεκινήσεις και να φύγεις, προκύπτουν πολλά εμπόδια από τον εχθρό, τα οποία πρέπει να υπερπηδήσεις. Όμως, εφόσον παίρνεις την απόφαση να κάνεις κάτι για τον Κύριο, προχωράς και ο Κύριος σε ενθαρρύνει εν οδώ.

 «Εφόσον παίρνεις την απόφαση να κάνεις κάτι για τον Κύριο, προχωράς και Εκείνος σε ενθαρρύνει εν οδώ»

Κοιτάζοντας πίσω, πιστεύτε ότι, όταν φύγατε, είχατε σωστές προσδοκίες από αυτά που σας περίμεναν;

Όταν φτάσαμε εκεί, τα πράγματα ήταν πιο πολιτισμένα από ό,τι περιμέναμε. Αρχικά νομίζαμε ότι θα μέναμε σε καλύβα, όπως οι ντόπιοι και θυμάμαι να λέω στον Κώστα ότι όταν φτάσουμε, θα ήθελα να μου φτιάξει ένα ωραίο, μεγάλο παράθυρο. Όμως, τελικά οι ιεραπόστολοι είχαν τη δυνατότητα να παραγγέλνουν υλικά από την Αυστραλία, και έτσι για παράδειγμα είχαμε ακόμα και έναν νεροχύτη!

Πώς ήταν ο καιρός στη ζούγκλα;

Είχε τρομερή ζέστη και δεν μπορούσα να βγω έξω από το σπίτι. Επίσης, έβρεχε κάθε μέρα ή κάθε νύχτα ή και τα δύο για περίπου μισή ώρα. Όταν σταματούσε, η ατμόσφαιρα καθάριζε και όλα ήταν πολύ όμορφα, πλυμένα και φρέσκα. Αντιθέτως, πάνω στα βουνά υπήρχε σκοτεινιά και τόσο κρύο, που δίσταζα να κάνω ακόμα και μπάνιο πολλές φορές, γιατί θα πάγωνα.

Τι είναι αυτό που σας βοήθησε να ανταπεξέλθετε στις δύσκολες συνθήκες;

Όταν βρίσκεσαι εκεί πέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, παρά να πιστέψεις στον Κύριο και να περιμένεις σε διάφορες φάσεις μόνο από Αυτόν. Για παράδειγμα, επειδή δεν υπήρχαν δρόμοι στη ζούγκλα, αναγκαζόμασταν για οποιαδήποτε ανάγκη, όπως για να αγοράσουμε βασικά είδη ανάγκης, για να πάμε το παιδί μας στο γιατρό ή για να το δούμε στο σχολείο, να μπούμε στο αεροπλανάκι της ιεραποστολικής αεροπορικής γραμμής. Μόλις μπαίναμε σε αυτό, ήμασταν στα χέρια του Θεού! Θυμάμαι που καμιά φορά έλεγα στον εαυτό μου, ότι αν πέσει αυτό το αεροπλανάκι, προτιμώ να είμαι στο βουνό παρά στη ζούγκλα, γιατί στη ζούγκλα θα με φάνε τα κουνούπια, ενώ στο βουνό μπορεί κάτι να γίνει και να σωθώ. [γέλια…]

Επίσης, με βοηθούσε πολύ ο χαρακτήρας του Κώστα, καθώς είχε πολλά χαρίσματα. Έβλεπε μπροστά, μπορούσε να δει τις ευλογίες και μαζί με αυτές ο Θεός του έδινε και πίστη. Εγώ από την άλλη, ήμουν πάντα ακόλουθος, αλλά είχα τον ίδιο σκοπό μαζί του: να βοηθήσουμε τους ανθρώπους.

«Όταν βρίσκεσαι εκεί πέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, παρά να πιστέψεις στον Κύριο και να περιμένεις σε διάφορες φάσεις μόνο από Αυτόν» 

Γεννήσατε 5 από τα 6 παιδιά σας, ενώ βρισκόσασταν στη ζούγκλα. Πώς ήταν η εμπειρία;

Ο Χάρης γεννήθηκε σε ένα παράπηγμα με αλουμινένια σκεπή. Κατόπιν χτίστηκε ένα μικρό νοσοκομειάκι, στο οποίο γέννησα τα υπόλοιπα παιδιά. Ο πιο δύσκολος τοκετός μου, ήταν όταν πήγα να γεννήσω τον Νιλ. Έχανα πάρα πολύ αίμα και ο γιατρός δεν ήξερε αν το μωρό θα γεννιόταν ζωντανό. Κανονικά έπρεπε να κάνω καισαρική τομή, αλλά δεν μπορούσαμε να μεταφερθούμε στην άλλη άκρη του νησιού. Σε εκείνη τη φάση, δεν είχαμε πού αλλού να πάμε, οπότε εμπιστευτήκαμε για άλλη μια φορά τον Κύριο παρότι το παιδί γεννήθηκε με μεγάλη δυσκολία.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες ανησυχίες σας ως μητέρα καθώς μεγαλώνατε τα παιδιά σας στη ζούγκλα;

Οι περισσότεροι ιεραπόστολοι δυσκολευόμασταν συναισθηματικά, όταν έπρεπε να αφήσουμε τα παιδιά μας σε ηλικία 6 χρονών στο οικοτροφείο, το οποίο βρισκόταν αεροπορικώς μία ώρα μακριά. Βέβαια βοηθούσε που ήμασταν όλοι οι ιεραπόστολοι στην ίδια φάση, καθώς και το γεγονός ότι τα παιδιά μας διδάσκονταν εκεί τις αρχές του ευαγγελίου.

Μια άλλη έγνοια μας ήταν να μην πλησιάσουν τα παιδιά το ποτάμι, καθώς είχε κροκόδειλους και φίδια. Για τον λόγο αυτό, τους είχαμε απαγορεύσει να πηγαίνουν εκεί. Ο ένας γιος μου θυμάται ακόμα το ξύλο που έφαγε από τον πατέρα του, όταν ξέφυγε και πήγε εκεί! [γέλια..] Επίσης, υπήρχαν αγριόχοιροι και πάρα πολλά κουνούπια! Κάτι ακόμη για το οποίο ανησυχούσα, είναι οι μεταδιδόμενες δερματικές παθήσεις που είχαν τα ντόπια παιδιά, γιατί τα παιδιά μου έπαιζαν μαζί τους. Ο Θεός, όμως, αναλάμβανε κ μας προστάτευσε από όλα αυτά.

Υπήρχαν περίοδοι που μένατε μόνη με τα παιδιά;

Ειδικά στις αρχές, ο Κώστας ταξίδευε αρκετά για να βρει χωριά για ευαγγελισμό. Το κοντινότερο ταξίδι του διαρκούσε 2 εβδομάδες! Έτσι, εμένα αρκετές φορές μόνη μου με τα παιδιά και αυτό δεν μου άρεσε. Δεν φοβόμουν τους ντόπιους, αφού άφηνα την πόρτα μου σχεδόν ανοιχτή, αλλά ανησυχούσα για την ευθύνη που είχα για την οικογένεια. Το θετικό ήταν ότι είχαμε φέρει μια μικρή κοινότητα νέων πιστών από τα βουνά, που μας βοηθούσαν. Αργότερα απέκτησα ως βοηθό και ένα ντόπιο νεαρό αγόρι, που έζησε πολύ καιρό μαζί μας και το εμπιστευόμουν ακόμα και για να μου φυλάξει τα παιδιά.

Είχατε αισθανθεί ποτέ μοναξιά;

Η αλληλεξάρτηση που είχαμε με τους υπόλοιπους ιεραποστόλους, μας είχε κάνει να τους αισθανόμαστε σαν οικογένεια. Κάθε πρωί αναφέραμε στον ασύρματο αν είμασταν καλά, και αν υπήρχαν ταραχές ή κάποιο πρόβλημα υγείας, τότε προσευχόμασταν ή ζητούσαμε βοήθεια από γιατρούς ή πιλότους συνεργάτες.

Ωστόσο, υπήρχαν περίοδοι, όπως τις εορτές, που μου έλειπαν οι γονείς μου. Μου έλειπε πολύ και η εκκλησία… Πόσο λαχταρούσα να ακούσω δυτικούς ύμνους! Θυμάμαι, ότι ορισμένες φορές πήγαινα στον αεροδιάδρομο, κοίταζα προς τη μεριά από την οποία έρχονταν τα αεροπλάνα και έλεγα: να, από εκεί είναι ο πολιτισμός! [γελάει…]

 «Ορισμένες φορές πήγαινα στον αεροδιάδρομο, κοίταζα προς τη μεριά από την οποία έρχονταν τα αεροπλάνα και έλεγα: να, από εκεί είναι ο πολιτισμός!» 

Γενικότερα, όμως, επειδή είχα τον Κώστα και την οικογένειά μου, δεν ένιωθα μοναξιά. Εξάλλου, υπήρχε πάντα πολλή δουλειά που έπρεπε να γίνει, όπως να ψήσω ψωμί ή να βράσω νερό ώστε να γίνει πόσιμο, να φροντίσω τα μωρά, να διακονήσουμε τις ψυχές ή να φιλοξενήσουμε κάποιον επισκέπτη. Μάλιστα, η φιλοξενία είναι το χάρισμά μου και ευλογούμαι και εγώ μέσα από αυτό. Επίσης, μια φορά είχε έρθει ο κυβερνήτης της περιοχής και θυμάμαι πόσες ετοιμασίες κάναμε για τα φαγητά και τα επιδόρπια, καθώς και για να καθαρίσουμε τον χώρο!

Όταν ο άντρας σας συμμετείχε σε επικίνδυνα εγχειρήματα, πού στηρίζατε την ελπίδα σας;

Στις δύσκολες στιγμές, εμπιστευόμουν τον Κύριο. Με κρατούσε η προσευχή και η πίστη σε Αυτόν. Δεν είχαν κάποιον άλλο για να με στηρίξει, όπως η μητέρα μου. Δεν μπορούσα ούτε να της ζητήσω να προσευχηθεί για μένα!

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πήγαμε στον καινούργιο σταθμό στα βουνά. Ήταν Σάββατο βράδυ, που τα αεροπλανάκια δεν πετάνε. Ο Ιωνάθαν ήταν λίγων μηνών και άρχισε να κάνει απανωτούς εμετούς. Δεν μπορώ να ξεχάσω την τρομάρα που είχα πάρει, καθώς ήμουν φρέσκια μαμά και μέτρησα ότι έκανε εμετό 11 φορές. Μην έχοντας καμμία βοήθεια, εγώ και ο Κώστας πέσαμε στα γόνατα και προσευχηθήκαμε. Την επομένη μέρα, ξημέρωσε η Κυριακή και το παιδί ήταν καλά. Όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, προσεύχεσαι. Ο Θεός το ανέλαβε και αυτό όπως και πολλά άλλα.

Βέβαια δεν ήταν όλα εύκολα, καθώς στον ιεραποστολικό αγρό υπήρξαν πιλότοι που σώθηκαν από ατυχήματα ή όταν σταμάτησε το αεροπλάνο τους στον αέρα, αλλά υπήρξαν και γυναίκες που έμειναν μόνες, επειδή οι άνδρες τους σκοτώθηκαν από ντόπιους.

Τι κάνατε όταν δεν συμφωνούσατε με κάποια απόφαση του συζύγου σας;

Αναλόγως την περίσταση. Υπήρχαν περιπτώσεις, που πριν κάνουμε ένα βήμα, περιμέναμε να έχουμε και οι δύο ειρήνη και οδηγία στην καρδιά μας. Άλλες φορές, όμως, ο Κώστας έπαιρνε μια απόφαση και εγώ τον ακολουθούσα, γιατί δεν ήθελα να τον εμποδίσω να πάει εκεί που τον οδηγούσε ο Κύριος. Για μένα το σημαντικό ερώτημα είναι να αναλογίζεσαι: τι είναι συμφέρον για το έργο του Κυρίου;

Πώς αισθανόσασταν όταν αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα;

Όταν ο Κώστας έφυγε εσπευσμένα από τη ζούγκλα για να εγχειριστεί στην Αμερική, βρισκόμουν σε δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση και έπασχα από κατάθλιψη. Πιστεύω ότι ήταν η πολλή κούραση και έτσι χρειάστηκε να πάρω φάρμακα. Μετά την επέμβαση οι γιατροί είπαν στον Κώστα πως δεν μπορεί να επιστρέψει στην ιεραποστολή και τότε αποφασίσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Όταν ήρθαμε εδώ, ζήτησα από τον Θεό να μην ξαναπάθω κατάθλιψη και πράγματι από τότε με έχει κρατήσει.

Τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό σας την περίοδο που υπήρχε το ενδεχόμενο να φυλακίσουν τον άνδρα σας;

Δεν γνωρίζαμε τι θα επέτρεπε ο Κύριος, αλλά και αυτό, τελικά το ανέλαβε και έτσι αποδείχθηκε αθώος. Ο Κώστας είχε αποφασίσει, πως αν έμπαινε στη φυλακή, θα έγραφε την αυτοβιογραφία του. Εγώ από την άλλη, έσπευσα να ανανεώσω το δίπλωμα αυτοκινήτου, ώστε αν έμπαινε στη φυλακή, να μπορούσα να τον επισκέπτομαι. Τελικά, λοιπόν, βγήκε και κάτι καλό μέσα από αυτό!

Καταφέρατε να μεγαλώσετε παιδιά με βαθιά αγάπη για τον Θεό. Τι συμβουλές θα δίνατε σε μια νέα μαμά;

Ως μητέρα ήμουν περισσότερο με τα παιδιά μας από πλευράς χρόνου, όμως, στον πνευματικό τομέα, μας οδηγούσε οικογενειακώς ο Κώστας. Κάθε βράδυ είχαμε την ώρα μας με τον Κύριο. Διαβάζαμε την Αγία Γραφή, ψέλναμε ύμνους και ακούγαμε χριστιανικά τραγούδια στο πικάπ. Επίσης, μάθαινα στα παιδιά να λένε εδάφια απ’ έξω και τα βράδια τους έψελνα στα κρεβάτια τους για να κοιμηθούν. Νομίζω, όμως, ότι έβλεπαν τη συνολική συμπεριφορά μέσα στο σπίτι. Επίσης, κάτι που τους έκανε καλό ήταν ότι τους μάθαμε να προσφέρουν από νωρίς στο έργο, αναθέτοντάς τους για παράδειγμα να συμμαζέψουν ένα χώρο από τα σκουπίδια.

Ποιο είναι το όραμά σας για την ΕΙΕ;

Η προσευχή μου είναι κάθε δράση μας να αγγίζει ανθρώπους, και κάθε Καινή Διαθήκη και βιογραφία του Κώστα, που έχει διανεμηθεί όλα αυτά τα χρόνια, να διαβαστεί, ώστε να σωθούν ψυχές.